İletişim kazalarında kayıklarınız boş mu, dolu mu?

Geçen günlerden bir gün bir iletişim kazası yaşadık. Kazaya sebebiyet veren bendim.

Bir arkadaşa doğrudan sorduğum sorudan dolayı oldu kaza… Ben sadece bir soru sormuştum, o soruyu hakaret algıladı. Sonradan konuştuğumuzda da; ses tonumun, bakışımın, yaydığım enerjinin böyle yansıdığını ifade etti. Üzüldüm ama düşündüm de!

Hani bir söz vardır ya, “Siz ne söylerseniz söyleyin, karşınızdakinin algısı kadardır anlatabildiğiniz”. Ben öyle demediğimi düşünürken o neden böyle anlamıştı?

İçine girdiği duygu onu başka bir duyguya götürmüştü. Öfkelendi. Üzüldü. Sorum sorudan çıktı resmen. Duygu yönetimi konusunu bildiğim için ben sakindim. Ve duygu temizliği benim için önemlidir. Akşam olunca o gün içinde yaşadığımız duyguyu temizlemeden ayrılmadık çünkü birbirimize ve kurduğumuz iletişime değer veriyorduk. Ona güzel bir hikaye ile aktarabilmiştim hikayeyi. Güzel olan şu ki; algıyı anlamaya açmak ve yanlış anlamaları anında düzenlemek çok önemli.

İşte bu bizim hikayemiz.

—BU KAYIK DA BOŞ—

Zen ustalarından biri olan Lin Chi’den bir hikaye:
Gençken tekneler beni büyülerdi. Küçük bir kayığım vardı ve yalnız başıma kayığımla göle açılırdım. Saatlerce kalırdım.

Bir seferinde güzel bir gecede kapalı gözlerle, kayığımda meditasyon yapıyordum. Birden bir kayık geldi ve benimkine çarptı. Gözlerim kapalıydı, bu yüzden şöyle düşündüm:
“Biri kayığıyla geldi ve kayığıma çarptı..!”

İçimde öfke yükseldi. Gözlerimi açtım ve öfke içinde adama bir şey söyleyecekken kayığın boş olduğunu fark ettim.
O zaman hareket edecek yön kalmadı. Öfkemi kime ifade edecektim? Kayık boştu. Rüzgarla gelip benim kayığıma çarpmıştı. Bu yüzden yapacak hiçbir şey yoktu. Öfkemi boş bir kayığa yansıtamazdım.

Gözlerimi kapattım… Gülümsedim ve sessiz kaldım.
O boş kayık benim fark edişim oldu.
O sessiz gece de, içimde bir noktaya geldim.
O boş kayık benim ustam olmuştu…

Artık biri gelip bana hakaret ettiğinde içimden diyorum ki:
“BU KAYIK DA BOŞ…”
Gülümsüyorum ve sessiz kalıyorum.